Σαράντα μέρες μνήμης
κι ακόμα πονά η απώλεια!
Στο κατώφλι της νύχτας
απροσκύνητα άστρα
μένουν βουβά
αποτυπώνοντας τη σιωπή
με κλειστά βλέφαρα
σαν διαβάζουν σιγανά
το αμάθητο πένθος.
Στυφή και αξέχαστη γεύση στα χείλη
της μακαρίας το κρασί
και της ορφάνιας ο κλήρος.
Ίσως να ήταν του πατέρα το τέλος
ή ίσως πάλι το άωρο της μητέρας
που γέννησε θλίψεις
από τον αιώνιο ύπνο
στα γαληνεμένα
της θνητότητάς τους κρεβάτια.
