Στους
χρησμούς των Δελφών
ακούω
το όνομά της:
Ιφιγένεια!
Με
πυρόλιθους σιωπής φτάνουν
στη
γη των Μυκηνών τα μαντάτα.
Για
να αποπλεύσουν τα πλοία
με
ευνοϊκό άνεμο
όταν
σαλπάρουν προς την Τροία,
«πρέπει
αδείλιαστα ο Αγαμέμνων
να
θυσιάσει την όμορφη θυγατέρα!»
Αξίζει…
για
μια Ελένη να χαθεί
Κόρη
σε μάχη άμαχη
για
μιαν εκπλήρωση ανεκπλήρωτη;
Στενεύουν
οι τοίχοι στα αμπάρια,
με
δοροκένταυρους στρατιώτες
να
κωπηλατούν τύψεις
στον
αδιάφορο Ποσειδώνα
και
στον άστοργο Αίολο.
Για
πόσο οι θεοί
Θα
εγκαταλείπουν την εύνοια
στις
ψυχές πολεμιστών
ενώ
γυναίκες
θα
αναπνέουν λυγμούς απουσίας
στις
παγίδες της μοίρας;
Για
πόσο Ιφιγένειες
θα
παραδίνονται για θυσία στην Άρτεμη
στο
βωμό της υπακοής;
Για
πόσο;
