Δεν υπάρχεις

                   Στην ποιήτρια Μαρία Νικολάου

Με βεβαιότητα σου λέω…

Δεν υπάρχεις!

Σκισμένο ρούχο είσαι
που κάποτε φύλαξα
γιατί το είχα λατρέψει.
Κρεμασμένο το άφησα
με τη μυρωδιά και την ανάμνησή σου
αποτυπωμένη στα χρώματα της ύφανσης
φορώντας κατάσαρκα

το πληγωμένο ρόδο του έρωτα.

Ξέχασες, πως μπορούσα να αγαπήσω
μια καθημερινότητα απλή, απλών ανθρώπων
στοιβαγμένη ανεπίδοτα όνειρα και θυσίες
που έπρεπε να γίνουν

και από ανοησία δεν έγιναν.

Τα συναισθήματα μεταλλάχθηκαν
σε θυμό
σε ψέμα
εκμηδενίζοντας την ανάγκη
για φυγή σε εκείνο το τίποτα
που πολλές φορές προτίμησα

κι όμως συμβιβάστηκα με τη χίμαιρα

του ανεκπλήρωτου, του ατελούς
υπογράφοντας ανεξόφλητα γραμμάτια ζωής.

Όλες τις στάχτες με τα χέρια μου σκάλισα
για να αναζωπυρώσω τη φωτιά
που στο στήθος μου έσβηνε.

Όμως… Εσύ!

Με βεβαιότητα σου λέω…

Δεν υπάρχεις!