Μη
χαράξεις στη πέτρα το όνομά σου!
Χάραξε
τη λέξη Απουσία!
Ξέρεις
πως μεγαλώνει
καθώς
μικραίνει η παρουσία.
Απλώνεται
στους τοίχους
στις
άδειες καρέκλες
στο
στρωμένο τραπέζι
με
το άδειο πιάτο στη θέση του.
Το
ποτήρι με το κρασί ανέγγιχτο
Κόκκινο
πάντα!
Ανοιχτή
πληγή
στις
χαρακιές της μνήμης
στα
άδυτα της λήθης.
Δεν
καλλωπίζεται η ανάμνηση
όσο
κι αν την αναστηλώνω
στην
άμαθη περιγραφή της λύπης
στην
αταξία της θλίψης
καθώς
καταπατά
την
εφησυχασμένη τάξη.
Ξέρω
πως κάποτε
θα
με μισήσουν οι λέξεις
πιο
πολύ από σένα
για
την αυθαίρετη σπατάλη
στα
περιγραφικά της αμνήστευσης
ληγμένων
συναισθημάτων
παίρνοντας
μακριά μου όλα τα γράμματα…
Ορφανές
θα μείνουν οι στίξεις
στην
υδρία της αλφαβήτου!
