Της λησμονιάς απείθαρχο
άλμα - Σοφία Στρέζου
«Είχα κρυφτεί στο γράμμα που έλειπε!» Μίνα
Παπανικολάου
Μετέωροι από την
ανασφάλεια υποσχέσεων
θα δραπετεύουν ίσκιοι
για φιλοξενίες σε
λατρεμένους προορισμούς.
Μήτε προθέσεις μήτε
χρησμοί θα σώζουν άλματα
στην απέναντι όχθη
πλημυρισμένου ποταμού.
Ίσως κάποτε μάθουν να
κολυμπούν
σε αφιλόξενα νερά
φυλάσσοντας ανάσες και
βλέμματα φωτεινά
στην ομίχλη μιας ακόμα
μελαγχολίας
με σωσίβιους λέμβους τι
λέξεις
στα φουσκωμένα νερά
ποταμών που ξεχείλισαν
την αβεβαιότητα της
προφητείας
σε μνήμη στεγνή
αντιγράφοντας ιστορίες
ανάξιων αφηγητών
ενός πόθου τρελού
με ενέχυρα συνθήματα σε
χρόνια αλλόκοτα
κι όμως ανοιχτά στις
προκλήσεις
στις σβησμένες ελπίδες
στο παρανάλωμα ακατοίκητων
αναμνήσεων
χωρίς το «μαζί» της
συγκατοίκησης.
Απρόβλεπτο τοπίο
διασταλμένων σωμάτων
στις αγρυπνίες
καταπατημένων σιωπών στον παράδεισο
που κάποτε σπόρο το
σπόρο χτίστηκε
στην ανωνυμία της
αοριστίας
κι ενός «ίσως» που
σφαγιάστηκε
στις πιο μεγάλες
αντιφάσεις
με την υπεροψία της
μάθησης
να διαψεύδεται στο
αργοπορημένο αύριο
στις αναρχικές
εξεγέρσεις των συνωμοτών του έρωτα.
Ακόμα δεν γνωρίσανε τους
ουρανούς
που διέγραψαν το μακάριο
παρελθόν της απουσίας
στης λησμονιάς το
απείθαρχο άλμα
προσποιούμενοι
εξελίξεις.
Με αφορισμούς στην
κατάκτηση
«είχα(ν) κρυφτεί στο
γράμμα που έλειπε»!
