Ξυπνώ
σχεδόν αχάραγα
για
να σε συναντήσω
στο
πρώτο φως της πιο μικρής ανατολής
που
διώχνει σκοτάδια.
Όλο
το βράδυ
μνημόνευα
αποσιωπητικά
με
λέξεις ανείπωτες
στα
απολιθώματα της νύχτας
στις
εκρήξεις σκουριασμένων επαναλήψεων
πνίγοντας
φόβους
με
φορεμένο παράπονο.
Κι
όταν απόηχοι βασανιστικών εξορύξεων
από
τα λατομεία του πόνου
κούρσευαν
τα αυτιά μου,
άναβα
δειλά το φεγγάρι
στα
ορύγματα της απουσίας σου.
