Το
πέρασμα του αγέρα
τόσο
κοντά στα ανταριασμένα σου μάτια
ξεσηκώνουν
το λιγοστό φως
μιας
κάμαρης άδειας.
Το
αιχμαλωτίζουν
για
να κονιορτοποιηθεί
σε
ταξίδια σαλεμένου ανέμου
σε
σύννεφα που θα βρέξουν στα βλέφαρα
αποχωρισμού
θλίψη.
Κι
ούτε μια ανάσα
σα
σε πνίγει ο κονιορτός του πόθου
για
το ταξίδι
με
τους χάρτες στοιβαγμένους
στο
ερημικό γραφείο της λήθης
στα
έγκλειστα συρτάρια της λησμονιάς.
Κι
ούτε μια σιωπή
για
να διασχιστούν όνειρα
στην
ανάπλαση του πάθους
σε
δρόμους που διαγράφτηκαν
άγραφα
συναπαντήματα
Μη
προσπαθείς να περισώσεις αναφιλητά νοσταλγίας!
Ακλόνητα
άλλοθι απουσίας, ρωτούν:
«ως
που φθάνει η γραμμή του αγέρα;»