Εγώ
φταίω
που
τόλμησα
να
κρατήσω στα χέρια
το
φως μιας αστραπής.
Δέρμα
και δάχτυλα
κάηκαν
στον αέρα
καθώς
προϋπαντούσαν
την
αιώνια λάμψη.
Πόσο
πονάνε οι μετεωρισμοί
ανάμεσα
στη γη και στον άνεμο;
Η
αμφιβολία παλεύει στο κενό
φωσφορίζοντας
την αγωνία
στις
αιωρήσεις
άλλης
μιας άτυπης πτήσης
στην
αιώνια λάμψη της αστραπής
που
εξακολουθητικά καίει
δέρμα
και δάχτυλα
η
αόρατη καταιγίδα.
