Για
σένα στρώνω
λευκά
σεντόνια απουσίας
σε
αιμοστάλαχτες νύχτες
Δάκρυ
του φεγγαριού
ακουμπά
την άδεια κάμαρα
της
φυγής σου
Μένει
το άρωμα
ξεχασμένης
λεβάντας
να
περιπολεί
σε
περιγράμματα τοίχων
σαν
μια υπόσχεση ανεξόφλητη
πως
θα ξανάρθεις
να
πλαγιάσεις
βράδια
ασκότεινα
από
αστεριών λάμψεις
Φυλάξου!
Μετρούν
αποστάσεις
οι
δρόμοι…
