Σε νυχτωδίες αναζητώ
τον μοναδικό ήχο
που αφήνουν λέξεις
από την αφηγηματική
του λόγου.
Ξαγρυπνούν αισθήσεις
σαν αφυπνίζονται συνήθειες γνώριμες
στο άκουσμα μελωδίας
που τρυπά τη νοσταλγία
στην ανάγνωση παλιάς θύμησης
υποβάλλοντας
την ποινή της απουσίας
μπήγοντας ακόμα πιο βαθιά το μαχαίρι
στο ναρκωμένο σώμα της παρουσίας.
Ματώνουν ψυχές
της νύχτας οι ήχοι.
Με αιχμηρές νότες
απρόβλεπτες νυχτωδίες
σκορπούν… θάνατο.
