Και να που ο ήλιος
αφυδατώνει μέρες
σε καιρούς πέτρινους
και μόνον οι λέξεις
φτερά χάρτινα
ορθώνονται στα πέλαγα
του νου,
συνωμοτώντας με το κερί
για να επικολληθούν
πόθοι.
Ποτέ δεν θα μάθεις
πως έμαθα να
καταδύομαι
στους βυθούς της
σκέψης σου
για να λέω τα ανείπωτα.
Θα μείνουν μόνον οι
αιωρήσεις
σε άγραφες σελίδες
για να ακροβατούν συναισθήματα
που προσπέρασες.
Ανέγγιχτα έμειναν
με αδιάψευστες
υποσχέσεις…
