Ανώνυμα άστρα
σκεπάζουν ψυχές
που αθωώνονται τη
νύχτα
σε ταξίδια ουτοπικών
αναζητήσεων
στα φέγγη φεγγαριών
απάτητων.
Με ατραυμάτιστες
πληγές προχωρούν
επιβραδύνοντας βήματα
στου φεγγαριού τη χάση
ζητώντας να βαφτίσουν
με όνομα
το μοναχικό άστρο που
τρεμοπαίζει
στα μάτια της πιο
βαθιάς απελπισίας
σαν παίζει κρυφτό με
τη λύπη
κοιτάζοντας ουρανούς
που έκλεισαν
στα παράπονα της
απουσίας.
Ψυχές γυμνές από ύλη
ναυλώνουν σώματα
για επώνυμους
προορισμούς μνήμης
υψώνοντας ιστία λέξεων
αποκολλημένων ονείρων.
Με ανεμίσματα αιχμάλωτης
ανάμνησης
ανοίγουν ουλές
στην ανωνυμία της
αιωνιότητας.
