Βουλιάζω…
στην
τρυφερότητα χεριών
που
αγκαλιάζουν την λύπη,
στις χούφτες
φέρνουν νερό
για να
ξεδιψά η απελπισία
σαν ξεπερνά
όρια
στην
αδικαιολόγητη απόγνωση
απέραντης νύχτας
της πιο μεγάλης
αγρύπνιας
σωμάτων
που παραδόθηκαν.
Θέλω…
να βλέπω
μόνο χέρια
σαν μετοικούν
κορμιά
σε μια
μόνο πατρίδα
ψιθυρίζοντας
σπαραγμούς
στην
αιωνιότητα.
΄
Λυγίζω…
σε βλέμμα θηρευτή
που θωπεύει
βουβό θήραμα
σαν διυλίζεται
η σιωπή
αποκαθηλώνοντας
ταξίδια.
Με
θανάσιμες καταδύσεις
σώματα
απεγνωσμένα βουτούν
σε τρυφερά
χέρια.
