Ζεις στη σκιά
σκιά που διυλίζει σκοτάδια
στην άκρη της νύχτας
χωρίς προορισμό.
Μυρίζεις αγρύπνια
την ώρα που μόνο μια κουρτίνα
ανεμίζει ελευθερία.
Σε ακουμπά !!!
Δένεις κόμπους
σε σχοινιά αξόδευτης λύπης
με μόνη έννοια
να μην δεθεί κι απόψε
ψυχή γυμνή
που ξέμεινε από άγνοια
σε αποβάθρες συναισθημάτων.
Πια έγινε συνήθεια η πτήση
σαν ταξίδι αξεκίνηστο
στη χώρα αβέβαιης αναπόλησης,
στη μακρινή γωνία της καρδιάς
που ευάλωτη αντιστέκεται
σαν την σφυροκοπούν μνήμες
ανοικοδομώντας
τη μέρα
μια νέα ανάμνηση,
που έπαψε να σχηματίζεται
στα περιγράμματα της απουσίας.
Μην αναζητάς την αλήθεια
σε χρησμούς που διατίθενται δωρεάν
στους υπότιτλους του τέλους,
ούτε στη φθορά
που αναπαλαιώνει τη θλίψη
στα πάθη της νοσταλγίας.
Αθεράπευτη…
διανυκτερεύει η λήθη.
