Τόσα κενά
στις αναταράξεις του
νου
κι ούτε μια υπόσχεση
να αλλάξεις αυτό
που διαμορφώνει
παραμέτρους
σε πτήσεις καρδιάς
που σταμάτησε να ριγά
με ανυψώσεις.
Διατηρείς
την ελάχιστη συγκίνηση
με οικείες πτώσεις
στα ρήματα της λύπης
στα επίθετα της
απόγνωσης
αφού γυμνός πια
έρπεις σε ξεχασμένους
ήχους
που σίγησαν
στα πρωινά της θλίψης.
Αυτοαναφλέγεσαι
στην πρώτη αχτίδα του
ήλιου μου
που ανυπεράσπιστα
σου εμπιστεύτηκα.
