Έκρυψες τα δάκρυα
μη πέσουν και βραχούν
ενοχές στο σκοτάδι
τη νύχτα της πιο βαθιάς απελπισίας
αποπροσανατολισμένων θυμάτων
στη ραγισματιά του χάους.
Τι πάει να πει δεν ήσουν εκεί…
Πότε ήσουν αλήθεια στα δύσκολα;
Πότε ξημερώθηκαν μαζί σου οι πόνοι;
Πότε δικαιολογήθηκαν τα αδικαιολόγητα;
Κοιμούνταν ατάραχα τα ονόματα
που κάθε φορά δανειζόσουν
με φωνή ψευδών αποκρίσεων
σε μεθυσμένες νύχτες
ενσαρκώνοντας την ουτοπία
μιας ακατάκτητης κτήσης
στο βελούδο των αισθήσεων
στους άθλους των συναισθημάτων
που σκόρπισαν…
Κατά που πέφτει ο άνεμος;
