Θα κατοικήσουμε
σε ιδιωτικά καλοκαίρια
κι ενοικιασμένα φθινόπωρα
με τα χρώματα
να παίρνουν σκυτάλη
για την μετάβαση του πορτοκαλί
στην εποχή του θανάτου
τότε που θ’ αρχίζουμε πια
να μετράμε μέρες Φλεβάρη
που ισοδυναμούν με άνθισμα
αμυγδαλιάς ξέσκεπης
στην αυλή της καρδιάς μας.
Θα αντλήσουμε από το χώμα την υγρασία
για να βαφτούμε χωμάτινοι γίγαντες
εμείς οι μικροί της αγάπης
που φύτρωσε
ανάμεσα σε καιρούς άτεχνους
πόνεσε στον πηλό της λύπης
στη χαρακιά του χρόνου
στις μεταμορφώσεις της θλίψης.
Ευτυχώς !
Η άνοιξη δεν μας αγνόησε
στα δροσερά μεσημέρια,
μήτε το καλοκαίρι
στα ανάλαφρα απογεύματα
και στα δροσάτα δειλινά
της αγάπης.
