Αύριο…
θα μελαγχολεί ο ήλιος
θα παίζει κρυφτό με τα σύννεφα
κι οι λύπες θα βρέχουν
αξημέρωτα προσκεφάλια
στη δύση του ύπνου
στη νοσταλγική ηχώ του ξύπνου
σαγηνεύοντας την ακινησία σωμάτων
που όλη νύχτα έβρεχαν
την αθωότητα σιωπής που ξέφυγε
απ’ το μεγάλο ψέμα.
Δεν ήμασταν μαζί !
Άθικτη οπτασία της προσμονής
η εικόνα σου,
σταμάτησε στο κλειστό παράθυρο
στις κρυψώνες των άστρων
και στου φεγγαριού τα χαλάσματα
στην υπόσχεση του ήλιου
που γύρευε να βγει
ψιθυρίζοντας φως στο σκοτάδι.
Σε αναμονές άνυδρες
άσπρο μαντήλι
ακόμα σκουπίζει τα δάκρυα
που βρέχουν
την αυριανή μέρα.
