Κι όταν όλα τελειώσουν…
Πες μου!
Τι θάχει μείνει από τις
ομολογίες
μιας τέχνης αδούλωτης
από τις συναισθηματικές
εξαρτήσεις
στο ανταριασμένο πέλαγος
της ψυχής;
Δεν θάμαι εγώ εκείνη
που θα καταλαγιάσει
τα κύματα
στη θάλασσα της απόγνωσης.
Θα λείπω…
ταξιδεύοντας σ’ άλλες
θάλασσες
σε υγρούς όγκους ωκεανών
αταξίδευτων
που δύουν όνειρα
και κλείνουν βλέφαρα
σε τρικυμισμένα μάτια.
Έλα κι ακούμπα!
Ψάξε και βρες!
Ναύλωσε χαρές και ξεκίνα
σε διάφανα νερά
σε πλυμένα σκοτάδια
στο λυκόφως των μύθων
νοσταλγώντας
τους χρόνους που όμορφα
έρχονται…
