Βουτάς σε κράμα άγνωστο
στα χυτήρια του κόσμου
νομίζοντας πως το πυρακτωμένο
ατσάλι που φτιάχνεις
δεν σπάει…
Λυγάει στον άνεμο
στο πρώτο φύσημα της παρουσίας
που μ’ ένα χαμόγελο διαβρώνεται
το σκληρό μέταλλο της απουσίας
Εκείνοι που κάποτε αγαπήθηκαν πολύ
είναι οξειδωμένα μέταλλα
που μεταλλάσσονται
από υψηλές θερμοκρασίες συναντήσεων
σε αγώγιμους θερμικούς πυρήνες
στα μαγνητικά πεδία της αγάπης…
