Καλημέρα …
με τα δάχτυλα στα πλήκτρα
κι ο καφές μοιρασμένος, πικρός
όπως το τσιγάρο στα χείλη
καπνίζει τους φόβους
στις ρεαλιστικές αγρυπνίες του ξύπνιου
στις αυτοκτονικές πτήσεις
μέσα σε ποιήματα
με στίχους σε Καντινιακά περάσματα
αισθητικών αντανακλάσεων
στους καθρέφτες τερματικού τρόμου,
στου Οιδίποδα την ανεξήγητη εξαφάνιση
στους θυμούς της μνήμης σαν λείπει
από την ανάμνηση εκείνου που έφταιξε…
Πια δεν τολμάς να πεις… «καλημέρα»
όταν όλα αλλάζουν ή χάνονται
με ανεξήγητες προσμονές,
Εσύ παραιτείσαι!
μεταγγίζοντας νοσταλγία στο δικό μου χώμα.
Ναυπηγός του τελευταίου ονείρου
ναυαγείς σε προσχήματα δακρύων
με υποσχέσεις ληγμένων συναισθημάτων.
