Από πού κι από πότε
θα μπορούσα να μιλώ για σένα
«Ελληνίδα μάνα»
που διασχίζεις χρόνια σκοτεινιάς
για να τ’ ανασταίνεις μετά
με πνοή
με φλόγα
σε αποδημίες φωτιάς.
Σε κοιμισμένους κρατήρες φυλάς λάβα
που τα σωθικά καίει
με λυγμούς αναπότρεπτους
τα δάκρυα ρέουν
μπρος στα πορτρέτα των παιδιών σου
που έφυγαν
πληγώνοντας ήχους απουσίας
σαν γλιστρούν λαθραία
στις αγρύπνιες της θλίψης.
Τεμαχισμένα συναισθήματα ζητούν ασυλία
σε ανεξίτηλες γραφές
η «σταχομαζώστρα» του χθες
χαράζει με χρυσά γράμματα
εκείνο που ταξιδεύει
στις ρυτίδες από το μέτωπό της
γκρεμίζοντας χρόνους σε σκιών περιγράμματα
στα δοξαστικά του θανάτου
που τολμούν αιώνες τώρα να παραμένουν αθάνατα
τυλιγμένα στο κόκκινο βελούδο της μνήμης.
Για σένα «Ελληνίδα Μάννα»
που ταριχεύεις κρεματόρια πόνου
με προσμονές νοσταλγίας στα όμορφα
που δεν μπορεί, θαρθούν… θαρθούν!!!
