Πρωινό
ξύπνημα με καφέ μοιρασμένο
αντικριστά
δυο τσιγάρα καπνίζουν απουσίες…
Διαβάζω
και ξαναδιαβάζω τις λέξεις σου,
επιδιώκοντας
ν' ανακαλύψω εκείνα που μας ενώνουν
μέσα
από τα νοήματα.
Πόσα
κοινά συναισθήματα,
πόσες
κοινές διαδρομές και αναρριχήσεις
στην
εσχατολογία των νοημάτων.
Κουμπώνει
η σκέψη στη σκέψη σου,
προσπαθώντας να μετατρέψω την δική σου φερτή ύλη
σε
κάτι που ανυψώνει το δικό μου συναίσθημα
σε
άλλα όρια που αδυνατώ να προσδιορίσω.
Πόσο
σ' ευχαριστώ γι' αυτές τις οάσεις δικαίωσης της λύπης...
ακουμπώ
στους ορθογραφημένους φθόγγους και διαλύεται το άσχημο του κόσμου που πληγώνει
κατάσαρκα τις αισθήσεις...
Μια
ρόδινη ανατολή για σένα κι ένα πορτοκαλί δειλινό για μένα…
Το
μέσο της μέρας θα μας βρει να ακρωτηριάζουμε
ώρες
περισυλλογής άγονων προκαταλήψεων,
να
τεμαχίζουμε τις άκρες για να βρεθούμε
στα
ολοήμερα ανεξιχνίαστα τοπία της ψυχής.
