Και μόνον η ιδέα της σκιάς σου
πως με προσπέρασε ανεπαίσθητα
εξαγνίζοντας αισθήσεις υποδουλωμένες
στις άκρες του χρόνου
στην αβεβαιότητα ενός χθες που έφυγε
μέσα από φθαρτά περιβλήματα
σιωπής που σίγησε σε ξεχασμένες μνήμες
νίκα την θλίψη μιας παραπεταμένης λύπης.
Πάλι απόψε,
θα πλαγιάσω σε στρώματα φωτός
ξενυχτώντας με ριπές θύμησης καλοκαιριού
που αντιστέκονται στις εξαντλητικές αναμνήσεις
ενός χειμώνα που έρχεται ντυμένος με απορία
με ρευστοποιημένη άγνοια
για εκείνη την λεηλατημένη αξιοπρέπεια
στις επαναληπτικές παραλήψεις ονείρων
που δεν πρόλαβαν να συνταξιοδοτηθούν
Πια… τίποτα δεν πιστεύω
παρά μόνον κάποια φωτεινά ηλιοβασιλέματα
σα δύουν δειλά
στους νόστους ενός φθινοπώρου που αιμάτινα διανύουμε.
