Κι όταν οι ώρες αλήθειες δανείζουν
τα ψέματα έρπουν
με αιχμάλωτες αισθήσεις
ξεγελώντας αισθήματα που κατατέθηκαν
σε στιγμές ειλικρίνειας.
Ξεστρατισμένοι πόθοι συλλαμβάνονται
από ναυαγούς στα όρια μιας άσβηστης
θάλασσας
που ταλαντεύονται πάνω σε κύματα
ασελγούν ως κατάδικοι
στο προσκύνημα της μνήμης
θυσιάζοντας τραγικά απομεινάρια
λέξεων
για να συντηρούν τα συντρίμμια
μιας φλόγας που έσβησε.
Ποια δεν υπάρχουν ερμηνείες
που να χωρούν ευρήματα νοσταλγίας
σε απολιθωμένες ελπίδες,
σπαρακτικά θρηνούν
συνθλίβουν την απουσία
στα υποσχεμένα χρονοδιαγράμματα της
παρουσίας
πνιγμένης σε λυγμούς αναμονής.
Αργεί ακόμα να φανεί στον ορίζοντα
το αθέατο κατάρτι της προσδοκίας
μιας τρικυμισμένης γαλήνης
αμετανόητων εραστών
που κάποτε πίστεψαν
πως πολύ αγαπήθηκαν στις
κατεδαφίσεις
μονομερών κι ανεκπλήρωτων αποφάσεων
στα θυσιαστήρια της απελπισίας...
