Πάντα η επιστροφή έχει την
μελαγχολία
εκείνων που ήδη έγιναν ανάμνηση,
με τις αισθήσεις πονεμένες
στα αδιέξοδα της ψυχής .
Δεν έφεραν την χαρά της αναζήτησης
οι περπατημένοι χάρτες
που τόσο λαχταρούσες ν’ ακολουθήσεις
γιατί…
δρόμος σου ήμουν κι έλειπα.
Δεν έφτανα το δικό σου όραμα
κι ας ήθελες τόσο
να είμαι εγώ το όνειρό σου.
Θλιμμένες διαδρομές
με βήματα ανάμεσα στα ερείπια
του τελευταίου φιλιού
και στα ορφανά μάτια
ενός
προγραμματισμένου ταξιδιού
στις άκρες του κόσμου,
με φορεμένες όλες τις τρικυμίες
στα βλέμματα του αποχωρισμού.
Πάντα η επιστροφή έχει την
μελαγχολία
εκείνων που ήδη έγιναν ανάμνηση
και μόνον ένα τραγούδι στον άνεμο
μπορεί να διαπεράσει την απόσταση
από την λήθη.
