Τα συναισθήματα φταίνε…
Τα συναισθήματα φταίνε…
φορτώθηκαν σε τιτανικούς
βουλιάζοντας την ψευδαίσθηση
μιας αλαζονικής ματαιότητας
πως τα ονόματα
θα μπορούσαν να ταξιδεύουν αιώνια
σε μια φλύαρη θάλασσα,
πως θα μπορούσαν να αναπαύονται
σε σχεδίες που ξαποσταίνουν γλάροι
σαν θεραπεύουν το σπασμένο φτερό τους
επουλώνοντας το δικαίωμά τους στην πτήση.
Τα συναισθήματα φταίνε…
φορτώθηκαν λύπες σε ανθρώπους
μεγαλώνοντας πληγές
που μάτωναν μ’ ένα άγγιγμα
για να μπορούν να διαμαρτύρονται οι λέξεις
πως δεν ήταν αυτές που εκτίναξαν τον πόνο.
Οι ποιητές φταίνε που έγραψαν
κι ονομάτισαν συναισθήματα
αφήνοντας ανοιχτά τα ενδεχόμενα
πως άλλοι θα διαβάσουν τη θλίψη
όταν θάναι νεκροί εκείνοι που τάγραψαν
γιατί κι οι ίδιοι συνομίλησαν με νεκρούς
πολλές νύχτες που η αγρύπνια έδερνε με κύματα
τους κυματοθραύστες της υπομονής.
Πάντα φοβόμουν τους χειροκροτητές της άγνοιας
κι ήταν πολλοί εκείνοι που χειροκροτούσαν
την ξένη απελπισία
νομίζοντας… πως ήξεραν.