Είναι η ψυχή τόσο μικρή
και πως ν’ αντέξει τόσο πόνο
τόση αθλιότητα
κι ακόμα πιο δύσκολο
πώς να κουβαλήσει τόση σιωπή
όταν όλα γύρω κραυγάζουν άναρθρα
με αναμηρυκάζουσες ρητορικές
που αυτοακυρώνουν την ευφυΐα
για να υπηρετήσουν τη μετριότητα
επιβάλλοντας οι θύτες, οι εξουσιαστές
νέες συμπληγάδες στα άοπλα θύματα
με κατακλυσμιαίες λεκτικές
προκλητικά αγνοώντας την εύθραυστη βροχή
που δροσίζει την αληθινή σκέψη.
Εγκληματώντας…
άφησαν την ψυχή άσπαρτη
κι ούτε μια λέξη
ούτε ένας στίχος
δεν φύτρωσε στο χώμα της αγανάκτησης
για να αναπτυχθούν νέοι μύθοι
που θα συντηρούσαν την ελπίδα
στα απαρηγόρητα τοπία της λύπης.
