Δεν μετρούν οι μέρες την απουσία
ούτε η σιωπή μπορεί να πολλαπλασιάσει
την τελευταία ανταύγεια μιας αστραπής στο βλέμμα
τα φθαρμένα χάδια που κρύφτηκαν
κάτω από καθημερινά ρούχα
καθώς άλλαζαν την ψυχολογία
μιας ακόμα νύχτας στα παρατηρητήρια εκείνων
που ιδρωμένοι σταμάτησαν να κοιμούνται
στις ρευστές αντανακλάσεις μιας δέσμευσης
που τη μέρα γίνεται αποδέσμευση
δοκιμάζοντας ένα ακόμα φως
μήπως και λεηλατηθεί το ανέκκλητο
μιας πτήσης προς της ελπίδας τον ήλιο
παραχωρώντας την ηθική ενός κεριού
που πίστεψε
πως ακόμα μπορεί να συγκολλήσει φτερά σπασμένα
παραβιάζοντας την αρετή
μόνο και μόνο για να πετάξει
στις ματαιωμένες από καιρό πτήσεις.
Ήξερε καλά
πως ήθελε να ζήσει πάνω στα σύννεφα
εξοφλώντας το μοναδικό του αμάρτημα
αυτό… της πτήσης.
