Σε μια στιγμή, γύρισα κι είδα τα χέρια σου
να φτάνουν στον ουρανό,
με τα δάχτυλα βουτηγμένα στο ματωμένο δειλινό
κι ας φάνταζε απροσέγγιστο.
Το αίμα έσταζε
πότε στις στέγες και πότε στη θάλασσα
με το όνειρο εκεί,
σταματημένο πάνω στα σύννεφα
να επιμένει σε μια αλήθεια που ήτανε ψέμα
κι ας ισχυριζόσουν με σθένος
πως το ψέμα ήταν αλήθεια.
Πώς να πιστέψω
πως ξύπνησα από το λήθαργο ενός σκοταδιού
που στο φως μέρωνε
την ηθική πτώση της νύχτας
όταν για καιρό φτερούγιζε
στα αιμάτινα σεληνιοστάσια;
Πώς να πιστέψω
πως οι οιωνοί σκορπίστηκαν
στη μεγάλη έκρηξη των άστρων
και τα θραύσματα έφραξαν
τα διέξοδα της ελπίδας;
Σε μια στιγμή, πρόλαβα να γυρίσω
πριν μείνω άλαλη στήλη
στο βρεγμένο τοπίο της απόγνωσης
απομονώνοντας τον ύπνο του δικαίου
πάνω σε σύννεφα θλίψης
σαν έσταζαν τα δάκρυα της λύπης.
