Τις νύχτες μου ζω
αφοπλίζοντας την άγνοια του σκοταδιού
παρέα με ίσκιους
που σεργιανούν στη σκέψη.
Είναι οι φίλοι, οι συγγενείς
μιας παράπλευρης συνεύρεσης σε τίτλους
σε ανοιχτές σελίδες ναυαγισμένων ποιητών
στα κύματα της θλίψης.
Έτσι απλά… κάθε βράδυ
σκοτώνω την αυταπάτη της μέρας που έφυγε
με το λεπίδι της γνώσης
που μου χαρίζουν ανίατοι γυρισμοί
σαν συλλαβίζω την α ν τ ά μ ω σ η
με τους θλιμμένους της ποίησης
και τα κρεμασμένα τους δάκρυα
στις κρυπτογραφημένες κοίτες των στίχων.
Στις νύχτες μου αφορίζω
το φάσμα μιας ήσυχης μέρας
διαγράφοντας σχεδιασμούς επαναλαμβανόμενης ανίας
για μια λάμψη μόνο
που ακαριαία κεραυνώνει την έμπνευση
άδοξων ποιητών
λίγο πριν το ξημέρωμα.
