Η Αγάπη - ρίζα -
που αναπότρεπτα φύτρωσε
στους υδροβιότοπους των παθών
έμαθε να πνίγεται σε ονειροκτόνα νερά
πάντα με τον φόβο του Άβελ
για το άγνωστο τέλος
στους υγρούς διαδρόμους των συναισθημάτων
την ώρα που τ’ άστρα χάραζαν
της αυγής το μετάξι.
Κι όλες οι μνήμες,
καλαμιές έγιναν
στις παράκτιες λίμνες της απουσίας
Καταδικάστηκαν,
σε ακίνητους κυματισμούς πόνου
που μόνον λαθραία μπορούν
να λικνίζονται στην άμπωτη
με την ελπίδα πως προσφέρουν ανάπαυση
στα μάτια εξαντλημένων ταξιδιωτών
για τότε που τα ποιήματα θα σωπαίνουν.
