Γράμματα αγγίζουν λυγμούς ανερμήνευτους
στρώνονται στη σειρά,
στοιχίζονται σε στίχους
ξεσκονίζουν το όνειρο
την ώρα που φθαρτό φθίνει στις εκτάσεις
σ’ ένα καινούργιο ξημέρωμα
στα πεδία του ήλιου
αποδημώντας στο άρρητο των αχτίνων
σαν εισχωρούν στις χαραμάδες της λήθης
για να εξηγήσουν το ανεξήγητο.
Είναι δύσκολο να σκάβεις στο φως
και ν’ ανακαλύπτεις την παρουσία του ήλιου
που καίει την καλυμμένη από σκοτάδια ψυχή σου
για να ξεπηδούν φθόγγοι
μαγνητίζοντας τις αισθήσεις.
Μα κι απόψε,
πάλι νυχτερινές λιτανείες
θ’ αγαπήσουν απώλειες
θα γράψουν όλα εκείνα που για καιρό φυλάχτηκαν
στις κρύπτες ραγισμένων ονείρων
με το χέρι στρατευμένο ν’ απλώνει μελάνι
ακούγοντας φωνές άηχες να καλούν
για να παύσουν τα δάκρυα.
Ήδη οι λέξεις αδημονούν
να καταγράψουν την ασίγαστη επιθυμία
απόρθητων συναισθημάτων…
