Το καλοκαίρι φεύγει,
για να κεράσει χρώματα το καινούργιο φθινόπωρο
στης αυλής σου τον κήπο
κι όσα αρώματα γέμισαν χούφτες
τώρα μπουκαλάκια σφραγίζουν επιστροφές
μαζί με βροχές πρώιμου Σεπτέμβρη
στις όχθες αγγιγμάτων που τέλειωσαν.
Πλέον αστραπές μιλούν
σε ξένους ουρανούς
για ταξίδια στο νότιο ημισφαίριο
αναζητώντας αλήθειες κρυμμένες
στα βαθιά σπήλαια του χρόνου,
στην απλότητα κρυπτογραφημένων απολιθωμάτων
επιζητώντας να ερμηνεύσουν
τα τελευταία υπολείμματα παρουσίας
που σφράγισαν απουσίες.
Στον αστερισμό της Κασσιόπης
αναζητείται το μεταξένιο φεγγάρι της υπομονής
με τις ετεροχρονισμένες αναβολές
για εκείνη την ελάχιστη επαφή
ανιχνεύοντας ποιήματα καταραμένων ποιητών
που ταξιδεύουν αισθήσεις με ανάπηρα λόγια
στην εκκωφαντική σιωπή βουνών
τότε που κατοικήθηκαν λυπημένα
αθωώνοντας θυμούς κι ερειπωμένες θλίψεις.
Με λαίμαργα φαγωμένους λωτούς
θα ξεψυχήσουν ευτυχισμένοι
στο πορτοκαλί … της νοσταλγίας.
