Το φεγγάρι γλίστρησε απόψε απαλά
στο παραθύρι των λυγμών
χαϊδεύοντας γλυκά
τα σπασμένα φτερά της φυγής
ίσκιου που μένει βουβός
στο αλάθητο της θύμησης,
Με τον χρόνο να διπλώνει ξανά
ταριχευμένες μνήμες
κι αταξίδευτα εύθραυστα όνειρα που κονιορτοποιήθηκαν
στα θρυμματισμένα τοπία ολοπόρφυρης σελήνης
που ήρθε να συντροφέψει
τα υγρά βλέφαρα των στεναγμών
των αμετάκλητων συγκινήσεων
για το ταξίδι στ’ αστέρια.
Ο άνεμος συνέχιζε να ψιθυρίζει
στα φύλλα της αυλής
θροΐζοντας την δική σου ανάγκη
για καλπασμούς στις ακτές του φεγγαριού
λιθοβολώντας την σκοτεινή πλευρά
για να ξοδεύεις εσύ το κόκκινο
διαιρώντας τα χρώματα
που κάποτε κατακτήθηκαν
με ματωμένους ναυαγισμούς
στα οροπέδια της αγάπης
διατηρώντας το αλύτρωτο του πάθους
για ανεξερεύνητες θάλασσες με τα πανιά ανοιχτά
να συντρίβουν μύθους που επιμελώς λησμονήθηκαν
σε διαθήκες σιωπής.
