Έπρεπε να περάσουν χρόνια αμετάθετου πόνου
για να σπαρθούν, λέξεων ρόδα
Απουσίας Δεσποτικής σε παγωμένα νερά
με ασταύρωτα δάκρυα να ποτίζουν
κάθε πρωί και κάθε δειλινό
τον ναό άυλης Παρουσίας
στη λευκότητα του θανάτου.
Δεν θάμαι μόνον εγώ,
που θα θυμάμαι
βελούδινο πέταγμα στον άνεμο
αλμύρα αλησμόνητη στην ανάμνηση
κι όσα ακόμα χωρούν
στις όχθες καθάριου ποταμού
ως να φθάσουν να ταξιδεύουν
με εξόριστα κύματα
σ' όλες τις ακτές άλιωτης θύμησης
ζωντανεύοντας μυστικές συναντήσεις
στην αιώνια σιωπή του απείρου.
Ξέρω πως όλες οι νύχτες
ξενυχτούν άϋπνες
στης σιγαλιάς την υποταγή
μήπως και βρεθούμε
με λόγια που κάθε μέρα αποδημούν
αναζητώντας μια κουκκίδα ουρανό
για να συνομιλήσουν φωνές
στην διαλεκτική ασύνορης έκφρασης...
