Πάντα ξυπνητοί
με τον ύπνο να κοιμίζει αισθήσεις
στην τεθλασμένη του ξύπνιου
στην αργοπορημένη καληνύχτα
στο άβατο της ψυχής
εκεί που οι ώρες δεν μιλούν
προσπερνούν δευτερόλεπτα αναμονής
κρατώντας το στίγμα της παρουσίας αθυσίαστο
για το αταξίδευτο όνειρο
στους κρατήρες ολόγιομου φεγγαριού
στις γραμμές αστεριών
που σβήνουν καθώς πέφτουν
στο παράθυρο της υπομονής.
Τι θα ήμασταν χωρίς το ταξίδι;
Τι θα έλεγαν οι προορισμοί
που περιμένουν να τους φθάσουμε;
Εμείς και το ονειρολόγιο,
εμείς και η φυγή για το άγνωστο
προσκυνητές ιερόσυλοι
που τολμούν ακόμα να πιστεύουν
στα άυλα αέναων μυστηρίων
ζωής που πέρασε
σμιλεύοντας αναδρομές
με την σμίλη αθάνατου θανάτου.
