Ποιος αμετανόητα θλιμμένος καιρός
καλεί στάλες να πέσουν,
να γίνουν βροχή
σε δυο μάτια που φωσφορίζουν επιστροφές
στις αποστάξεις ανεξήγητου θυμού που έληξε
από θάλασσες μακρινές
με σιωπηλά σιωπητήρια που η μοίρα απαίτησε.
Κάποιος αμετανόητα θλιμμένος καιρός
γνωρίζει τη λαχτάρα κρυφών συναντήσεων
μιας άνοιξης μελαγχολικής
οριοθετώντας με σημάδια αόρατα
την ανεξίτηλη καμπύλη
στο σβησμένο καντήλι του θανάτου.
Ένας αμετανόητα θλιμμένος καιρός
μπορεί να υπερβεί τη φθορά
στο περιθώριο χειμώνα που πέρασε
με την προαιώνια λύπη
μιας αγάπης αδιάφθορης
δέσμια πένθιμης θλίψης
στους αρμονικούς κόλπους του σύμπαντος,
κρύβοντας βαθιά την ουσία
στης ψυχής τα άβατα σπήλαια ναυαγισμένων σταλακτιτών
που προβάλλουν το αλάθητο της κτίσης
χωρίς να ερμηνεύουν,
υποβάλλουν
τα πάθη του νερού και του χρόνου
γοητεύοντας
εκείνο που μαντεύουμε πως υπάρχει
στη ρευστότητα της σταλαγματιάς
στις συντεταγμένες μοίρας αλάθητης
ζωής που άδειασε με φυγές απέλπιδες.
