Με λέξεις γραμμένες στον άνεμο
φεύγουν στιγμές
στοιχειώνουν το άπειρο
καταγράφοντας μια αιωνιότητα
στο ελάχιστο που έδωσαν
στο χρόνο
στη σιωπή ζεστού μεσημεριού.
Ξάπλωσαν την αδυναμία στο φως
για να πάρουν μετά την απόγνωση
σώματα άταφα σε ματωμένα δειλινά
με κραυγή αναγέννησης
σ' έναν κόσμο πιο όμορφο
στη σταθερή αλάνθαστη πορεία αξιών
που λαθραία προσπεράστηκαν
στην αφωνία αμετάφραστων ήχων
στις εκβολές των βλεφάρων.
Αποξηραμένα πια τα δάκρυα
νοσταλγούν διανύσματα
στων ματιών την άκρη
στο κεντημένο μαντήλι
που σκούπιζε θλίψη
στα υψικάμινα του πόνου
ανιχνεύοντας εσπερινούς αποκάλυψης.
