Μακρινοί δρόμοι
και πως ν’ αρμενίσεις θάλασσες…
Πληγωμένοι ταξιδευτές,
νοσταλγοί προορισμών
που ακόμα δεν έφθασαν
δρόμους που ποτέ δεν περπάτησαν
κι άφησαν πίσω
σημαδεμένες κουκίδες στον χάρτη
να εξομολογούν αντοχές σε κύματα
να δένουν αυταπάτες σε γκρεμούς
που δεν διάλεξαν,
σε ανομολόγητες αναζητήσεις,
σε παραιτήσεις,
σε φυγές
για άγνωστες διαδρομές
σκυθρωποί,
λυπημένοι
αρνητές μιας καθημερινότητας που πνίγει
τολμούν ακόμα να ονειρεύονται,
να επιθυμούν…
Δεν έχει νόημα πια
αποκάνανε κι οι δύο
έρμα σκοτεινών αμπαριών
αρμενίζοντας σε σκοτεινές πλεύσεις
για το άγνωστο νησί που θα χτίζανε,
μα πριν προλάβουν να αποβιβαστούν
κύματα ακυβερνησίας έπνιξαν ψυχές άπνοες
σε νερά ά-πλοα…
