Μίνα Παπανικολάου
Κι εγώ που σου μιλώ,
που σου φωνάζω,
και σε παρακαλώ,
στη χώρα των φοβισμένων,
αντέταξε το θάρρος του μοιραίου,
...του αναπόφευκτου.
του Υπέροχου..
Με εκείνο το τριαντάφυλλο στο στόμα
που ανθίζει προσμονές Άνοιξης..
Μα μην εγκαταλείπεις..
Αν επιστρέφει η φωνή σαν αντίλαλος άηχης αστραπής..
Τότε, αναρωτιέμαι .."Υπήρξες;"
Σοφία Στρέζου
Θ' ανθίσει και φέτος η άνοιξη
στην αδιαπραγμάτευτη διαδρομή της,
με συναντήσεις στο πεπρωμένο
που προσδιορίζει όρια
θυσιάζοντας το δικαίωμα
να κρατάγαμε στο ίδιο στόμα
εκείνο το ματωμένο τριαντάφυλλο
που έσταζε τον πόνο του αποχωρισμού
στις αδιάβλητες επεξηγήσεις
των "θέλω αλλά δεν μπορώ"
στον αντίλαλο άηχης αστραπής.
