Πες μου τι βλέπεις πίσω από μάτια
που κοιτούν γαλήνια πια
φωτίζοντας τη φυγή
που μόνος πάλι θα πάρεις
για το ταξίδι στα όνειρα που δεν κοιμούνται
αμίλητα, γελούν σε ύπνους
σε γαλάζιες αγκαλιές ταξιδευτών
σαρκώνουν νύχτες μετά το δειλινό
που δύει σ’ απάτητες ακρογιαλιές
δίπλα σε φωτιές καίνε μιαν αγάπη γυμνή
με ήχους να αναδύονται από κοχύλια
καθώς μένουν άγρυπνα για καιρό
βυθισμένα στην άμμο.
Πες μου ξανά, ποιος κλέβει δάκρυα
όταν μαραίνουν πληγές,
σε μιαν αόρατη αορτή τρέχει αίμα δικό σου
σμίγει με το δικό μου
στην αθάνατη ευδαιμονία της στιγμής
στην αυτοθυσία ενός τώρα που φεύγει
σκορπίζοντας την εξάντληση της νύχτας
φθάνει στα μάταια κύματα, την ταξιδεύει
ως τις ακτές των αναπότρεπτων λυγμών.
