Αμήχανα σύννεφα επιστρέφουν
σε γνώριμους ουρανούς
με τις στάλες να περισσεύουν
να γεμίζουν από καιρό στέρνες κλειστές
να συγχωρούν πηγάδια που στέγνωσαν
βράδια απουσίας αφέγγαρα,
τώρα χώμα βρεγμένο καλεί
παρουσία μουσκεμένη από σταγόνες πόνου
σε αζήτητες περιπλανήσεις.
Ατελείωτες λιτανείες σε βουνοκορφές
ικετεύουν σχήματα ουρανού
ψηλαφιστά να φθάσουν σε χρώματα
να ζωγραφίσουν δειλινά
παγιδευμένα σε ανταύγειες πάγου,
τότε που αρχίζει να νυχτώνει η μέρα
και να μεγαλώνουν τα βράδια
ζητώντας πετάγματα
από στενές φυλακές μνήμης,
με θύμησες ως φυλαχτό, χώματα διψασμένα
κι αναμνήσεις ν' απλώνουν
ξεδιψώντας σιωπές...
