Δεν είναι η σιωπή που πληγώνει
είναι η αμηχανία που πληγώνει τις παύσεις
στην αγιότητα του λόγου
στα προσκυνητάρια θυσιών,
που νύχτες αξημέρωτες κράταγαν
σπασμένους λυγμούς στο σκοτάδι…
Ποιος το περίμενε χαρά να βαστάξει
σε ετοιμόρροπες κτήσεις,
με χωρισμούς «ευτυχίας» σε πεζοδρόμια λύπης
σε καύτρες απόγνωσης
στου πανικού τα κίτρινα δάχτυλα
στις λεπτομέρειες αυτόχειρων δακρύων
με ανύποπτους - ενοχικούς θανάτους
στις εκρήξεις του λάθους
μιας ανάστασης που δεν ήρθε ποτέ,
έμειναν ραγισμένα
ανέτοιμα της ξενιτιάς
τα δακρυσμένα μάτια…
