Γιορτή των στεναγμών στου κόσμου τις άκρες
όπου ένθεα πνεύματα αποκαλύπτονται,
με πολύχρωμη μυστική χαρά
ξεπροβάλλουν μέσα από αιώνια σιωπή
Τόση δροσιά πρωινού,
πλημμύρισαν όλα
χάθηκε ο προσανατολισμός
στον χώρο και τον χρόνο
κι έγινε λίμνη,
τα ίχνη χάθηκαν
κι οι μνήμες,
πέτρες που παρασύρθηκαν
από ορμητικά νερά,
έγιναν χείμαρροι με ακανόνιστες όχθες
που μάταια προσπαθείς να σταθείς,
βουλιάζεις στο μετέωρο
στα απόνερα παγωμένου έργου
που τελειώνει...
Ταξίδι αδιάκοπο της φυγής η φθορά
αντέχει ν' απλώνει
να γεμίζει μύθους ντυμένους σε άνοιξη
κι ας αργούν γυρισμοί
στης αλήθειας το όριο
στο σύνορο των παράλληλων συνδυασμών
εκείνων που ξυπόλητοι περπάτησαν
έναν ολόκληρο χειμώνα
προσμένοντας… το απρόσμενο.
