Γιατί ακόμα ανοίγεις πληγές
αστερισμών που έσβησαν
και τραγουδάς σβησμένες λάμψεις;
Για να λάμπουν οι λύπες στο εικονοστάσι
στο άδειο στασίδι στους ναούς της θλίψης,
την ώρα που πνεύματα φτερουγίζουν
απώλειες φθαρτές στα θαύματα της συνέχειας,
το "ποτήριον τούτο" μεταλαμβάνουν
αδίκαστα σώματα πηλού σε άχραντους καιρούς.
Αχειροποίητη αμαρτία κλεισμένη σε σελίδες μνήμης
κι αρετή υποταγμένη σε άνθη γιασεμιού
στην εποχή μακρινής αθωότητας
άλλη μια φορά επιβιβάζονταν οι εικόνες
σε άσαρκες πλεύσεις.
Ποιάς νύχτας αφέγγαρης
νοσταλγοί της σελήνης ψάλλουν ακόμα;
Μύστες κρυφών πόθων
δεμένοι στη μοίρα των αθώων
αγνοούν σειρήνες του πάθους
εξοστρακίζοντας ανομολόγητες ματιές
κι ασυλλάβιστα χάδια.
Στα πένθιμα εμβατήρια άθαφτες μένουν οι μνήμες…
