Στέλιος Κ.
Δια-χωρίστηκαν τα μονοπάτια...
κρυφές νάρκες στα πόδια μου...
εκρήξεις...
τραύματα...
απώλειες...
κενά...
Σοφία Στρέζου
Επανα-συνδέσεις που αγνοούν
χρόνους και τραύματα
επουλώνουν κυματισμούς απώλειας
σε καταργημένες συμπληγάδες
με πλεύσεις ούριες
στις Αιόλιες κατακτήσεις
ενα-ποθέτουν σελίδες πάνω σε σύννεφα
για να στάξουν οι λέξεις
την έκρηξη των συναισθημάτων.
Τι κι αν δρόμοι διαχωρίστηκαν,
τα μάτια δεν έστρεψαν,
μη τύχει κι αγγίζουν τη θλίψη στο βλέμμα σου
την κιβωτό της μοναξιάς
που άδεια θα πλέει
στις κατακλυσμιαίες αρνήσεις
χωρίς τέλος μήτε αρχή
στους πλημυρισμούς ουρανών που άδειασαν
φορτισμένα σύννεφα λυγμών
στο τελευταίο αποχαιρετιστήριο φιλί
πικρών διαχωρισμών.
Στέλιος Κ.
Είχαν σφραγίσει οι πύλες...
ατσάλινα λουκέτα...
χαμένα κλειδιά...
υπνώτισαν τους γλάρους...
ξεκρέμασαν τα γράμματα...
που είχα κρύψει...
φυλαχτό...
στα λευκά τους φτερά...
Τώρα...
η όραση κυνηγά ξέφρενα...
την τέμνουσα στο στίγμα σου...
αντανακλά σε νέο καθρέφτη...
ο ήχος τις χροιάς...
δες...
ζωγράφισε τα είδωλα μας...
δες...
άνοιξαν τα ταπεινά μονοπάτια...
φιμώνοντας τις άγριες κραυγές...
Τώρα...
πλανιέται στις ακτές των ματιών...
μονάχα το ουράνιο τόξο...
λάβαρο...
στων Ψυχών...
την συν-εύρεση...
