Νύχτα βαριά στης απομόνωσης τη χώρα
χωρίς οδό, μήτε δρόμο να διακρίνεις
στην απλότητα επιλεκτικής μοναχικότητας,
ακόμα και τα περιγράμματα των άστρων σβήνουν
στην ενδιάμεση απόσταση με το φεγγάρι
στις αλλόκοτες μεταμφιέσεις αμνήμονης ζωής
στην κατάθεση της άρνησης
που βρίσκει παρηγοριά
στα συναξάρια της κατάφασης
υποταγμένης στην ανάθεση του φόβου.
Πουθενά δεν ανήκει επιθυμία αστέριωτη
κι ας μετουσιώνεται σε ευχή
κι ας ταριχεύεται σε μνήμη
όστρακο που γράφει τ’ όνομά σου,
στον χορό των ρευμάτων
θα σου κρατώ το χέρι μη πνιγείς
στους αντικατοπτρισμούς της απελπισίας
τότε που ένα το είδωλο δεν αναγνωρίζει το άλλο.
Αν έβρισκα την πόρτα να βγω
ίσως να άκουγα την πτώση του φεγγαριού
στα σκαλοπάτια της φυγής σου
λίγο πριν βγάλεις τις μάσκες
της ανονείρευτης ζωής σου.
