Τόσες αναχωρήσεις
κι άλλες τόσες επιστροφές
φωτισμένες με θραύσματα φιλιού
στα ντυμένα ψέματα της αγάπης
με πρόβα στα αντίο,
πάτησα τα βήματα που εσύ πάτησες
αντέχοντας τον σκόρπιο λυγμό στα κλειστά μάτια
λίγο πριν το ταξίδι στο πέλαγος της άρνησης
στην άκρη μιας λυτρωτικής κατάφασης
που δεν ακούστηκε.
Κάποιες φορές η συγνώμη φόρεσε
των σειρήνων το ένδυμα,
τα κύματα έφταιξαν που πήραν μακριά
εικόνες κομμένες κι ήχους βουβούς
σε ζωγραφισμένους αποχαιρετισμούς.
Κι από τότε
κάθε που αντικρίζω την θάλασσα
και νιώθω το χάδι τ' ανέμου
χτυπάω το νερό με το βρεγμένο μου πουκάμισο
μήπως κι ακουστούν οι ήχοι
ως το ανέφικτο της στεριάς
που φιλοξενεί τους δικούς σου ανέμους.
