Ποιοι είναι εκείνοι
που κατοικούν σε αρκτικούς κύκλους
βάφοντας το λευκό του χιονιού
με λαβωματιές κόκκινες
σαν οι σαϊτιές τρυπούν στρώματα χιονιού
στο θνητό που κοιμάται
μεταναστεύουν ακόμα πιο βόρεια
για να δουν τους αντικατοπτρισμούς
από το ουράνιο σέλας
να γευτούν το λυκόφως της μακριάς νύχτας
παίρνοντας κάτι από τη λάμψη του.
Μέρες ιστορικές κι αναπόσπαστες
ιχνογραφούν τις πύλες της κόλασης
σ’ αιμορραγούσες σάρκες
χωρίς να θρηνούν επιλογές αυτοδιάθεσης,
με λυπημένα βλέμματα πότε φωτιάς και πότε πάγου
καρφώνονται στο σταυρό που βαραίνει ώμους
και στο αίμα να κυλά υπόκωφος στεναγμός
μιας μοίρας που δεν ορίστηκε
αλλά όρισε ξενιτεμούς αδυσώπητους
για να θριαμβεύουν… οι αποστάσεις.
